Bazı objeler vardır; yalnızca kullanmak için değil, hissetmek, hatırlamak ve bağ kurmak için üretilir.
Vitruvius Yeşil Espresso Fincanı da tam olarak böyle bir parça: Antik dünyanın estetiğini, doğanın iç sesini ve el işçiliğinin sıcaklığını bir araya getiren özel bir obje.
Bazı objeleri yalnızca kullanmak için yapmam.
Onlar, hatırlamak için, hissetmek için ve bir yerlerle –ya da bir zamanlarla– yeniden bağ kurmak için doğar.
Tamgasay fincanlarını işte bu duyguyla tasarladım.
Bu fincanlar, binlerce yıl öncesinden bugüne gelen sesleri kaya yüzeylerine kazınmış izlerden toplayarak taşıyor. Her biri küçük birer totem gibi; zamana direnen, anlamla yoğrulmuş, ruhu olan objeler…
Bir fincan, sadece içmek için değil; hatırlamak, beklemek, dönüşmek içindir.
Bazı anlar vardır…
Dış dünya uzaklaşır, sesler yerini hafif bir uğultuya bırakır, zaman ağırlaşır.
O anlarda elim hep aynı fincana gider.
Tisania...
Bu şamanik mitolojik anlatı orta asya'nın kadim halkları arasında kuşaktan kuşağa
aktarılan, doğa ile ruh arasındaki bağı kuran Kamların kutsal yolculuklarından çıkış
alan yeni bir hikayeyi konu alır.
Ben bu kolyeyi tasarlarken yalnızca bir takı üretmedim.
Toprağa dokundum, rüzgârı dinledim, binlerce yıl öncesinden gelen şamanların fısıltılarını duymak istedim. Bu kolye, doğanın bilgeliğiyle ve kadim sembollerin ruhuyla şekillendi.
İlhamımı, Orta Asya ve Sibirya şamanizminin güçlü sembollerinden aldım.
Kolyede yer alan geyik figürü, benim için zarafetin, rehberliğin ve farklı boyutlar arasında geçişin simgesi.
Şaman figürü ise içsel dönüşümün, ruhla beden arasındaki köprünün, bir yolculuğun sembolü.
Her bir detayını özenle tasarladım; çünkü bu sadece bir süs değil — bir anlam taşımalıydı. Doğayla ve insan ruhunun derinlikleriyle kurduğumuz o görünmez bağı yeniden hissettirecek bir tılsım olsun istedim.
Ama bazıları sadece süs değil, aynı zamanda bir çağrı, bir hatırlatıcı, bir koruyucudur. Olympos Seramik Atölyesi'nde doğan bu özel kolye tasarımı da, tam olarak böyle bir anlamla yola çıktı.
Asya Şamanizmi'nin kadim öğretilerinden ilham alan bu kolye, sadece bir aksesuar değil; şifa, koruma ve farkındalık enerjilerini taşıyan bir totem niteliğinde. Üzerindeki figür, doğayla, ruhsal dünyalarla ve içsel yolculuklarla kurulan köprülerin sembolü.
İnançlar tarih boyunca değişmez değil, dönüşür. Eski Türk topluluklarının Şamanik dünyasıyla başlayan ruhsal yolculuk, İslamiyet’in kabulüyle kesintiye uğramamış, aksine zamanla katmanlaşarak zengin bir senteze dönüşmüştür. Anadolu bu sentezin en yoğun yaşandığı coğrafyalardan biridir. Peki, bu geçiş nasıl yaşandı? Hangi ritüel ve semboller eski inançlardan günümüze taşındı?
Bu yazı, Şamanizm ile İslam arasında Anadolu topraklarında örülen bu tarihsel geçişkenliği; ritüeller, semboller, mekânlar ve sanat eserleri üzerinden inceliyor.
Farklı coğrafyalarda, farklı tarihsel ve kültürel bağlamlarda gelişmiş gibi görünen Stoacılık ve Şamanizm, insanın varoluşuna, doğayla ilişkisine ve ruhsal deneyimlerine dair benzer temel anlayışlara sahiptir. Stoacılık, Antik Yunan ve Roma dünyasında, özellikle MÖ 3. yüzyılda Atina’da ortaya çıkan felsefi bir okul iken; Şamanizm, çok daha eski çağlara ve dünya genelinde özellikle Orta Asya, Sibirya ve Kuzey Amerika gibi bölgelerde görülen bir inanç ve uygulama sistemi olarak karşımıza çıkar. Her ikisi de farklı metodolojilerle yaklaşsalar da, insanın doğa yasalarına uyum sağlaması, içsel özgürlük ve ruhsal denge kavramları etrafında birleşir.
Bu makalede Stoacılık ve Şamanizm’in temel kavramları karşılaştırmalı olarak ele almaya, bu iki gelenek arasındaki felsefi, kozmolojik ve ruhsal bağları incelemeye çalıştım.
